Brief aan die jonge dame
Ik kreeg mijn eerste vriendje toen ik zestien was. Hij en ik waren knetterverliefd. Tot een jaar later het noodlot toesloeg. Op een zeer vroege ochtend in maart 1995 belde hij naar ons thuis op. De mobiele telefoons waren er nog niet en dus riepen mijn ouders me uit bed wakker. Zijn zus (toen ook zeventien jaar net als ik) bleek te zijn verongelukt. Dood. Zomaar uit het leven gerukt.
De weken die volgden waren surreëel. De rouwkaart werd gedrukt waar ik ook op vermeld werd, de tekst voor de prentjes werd bedacht en geschreven, de vriendengroep die bij elkaar kroop en elkaar steun gaf waar mogelijk, en de moeder die als een leeuwin al die jongeren opving en op de automatische piloot alles regelde. Een heftige tijd brak aan.
Ik probeerde het allemaal zo goed mogelijk te dragen in mijn eentje, ik probeerde er te zijn voor hem, naast het feit dat de gebeurtenis ook flinke impact op mijzelf had.
Want dat was immers wat ik al vroeg in mijn leven had geleerd. Waar ik mezelf zelfs mee identificeerde. Ik was het meisje wat altijd klaar stond voor anderen. Ik had mezelf geleerd weg te cijferen, mijn eigen behoeften ondergeschikt te maken aan de behoeften van anderen. Sowieso uitte ik mijn eigen behoeften en vooral kwetsbaarheden nauwelijks. Ik was immers de rots in de branding voor ánderen. En als ík verdrietig was gingen letterlijk de gordijnen dicht en de telefoon uit, ik loste het zelf wel op. Want ik was immers sterk, zo wilde ik gezien worden en zo zag iedereen me ook. Weinig mensen om me heen prikten door dat pantsertje.
Uiteindelijk liep deze relatie spaak en heb ik meerdere nieuwe relaties gehad. Waarbij de laatste nu ruim een jaar geleden is beëindigd met de papa van mijn zoon. Een relatie waarbij het ook wederom regelmatig hard werken was. Ik was overtuigd van onze potentie en ik wilde zo graag dat het zou slagen. Daarom bleef ik rode vlaggen van de baan vegen zoals ik ook zo vaak had gedaan bij mijn allereerste vriendje en hield mijn happy relatie en gezinnetje naar de buitenwereld, en vooral naar mezelf, in stand. De tekenen deden kennelijk niet pijn genoeg en dus parkeerde ik ze en stopte ze ver weg in de donkere hoekjes van mijn geheugen.
Tot het te zwaar werd. Alles in mij schreeuwde NEE en ik voelde voor de eerste keer heel duidelijk dat ik niet meer kon. Dat mijn grens was bereikt.
Voor de eerste keer in mijn leven vroeg ik écht om hulp. Ik informeerde mijn familie, vriendinnen en vrienden en collega’s die ik had en gaf letterlijk aan dat ik ze nodig had om me er doorheen te slepen, dat ik het niet alleen kon. En godzijdank had ik door de jaren heen een flink sociaal kapitaal opgebouwd en stond iedereen ook daadwerkelijk klaar om me op te vangen. Prille vriendschappen werden er zelfs door verdiept.
Wederom kijk ik terug op een tijd waarin ik wéér aan mezelf moet toegeven dat ik mezelf volledig heb weggecijferd. Waarbij ik meteen ook weerstand voel, want ik wil niet iemand zijn die zichzelf wegcijfert. Maar weet je, grenzen rek je niet ineens op tot het maximum. Het gaat beetje bij beetje, steeds iets verder van je eigen waarden, normen en eigenwaarde af. Wat had ik graag mezelf eerder bijgestuurd. Tegelijkertijd kan ik ook mild zijn naar mezelf omdat dit kennelijk mijn proces is waar ik mega veel van heb geleerd en nog steeds leer. Ik ben er 44 jaar voor moeten worden.
De prijs die ik heb betaald om deze les te leren was hoog. Toch had ik het niet willen missen want ik heb er een fantastisch kind en de liefste bonusdochter aan overgehouden.
Lieve jonge dame, waarom vertel ik je dit?
Ik ken nog niet de helft van je verhaal en toch wil alles in me je behoeden tegen het doen van dezelfde dingen als ik. Ik herken mezelf in je. Het onderscheiden van gedrag en identiteit van de ander, altijd de potentie in anderen zien, anderen helpen, jezelf op slot zetten, geen emoties uiten (erover praten is iets anders dan ze daadwerkelijk vóelen!) en jezelf sterk houden.
En weet: ik heb geen oordeel over je. Want ook al besluit je om hiermee door te gaan, dan snap ik het ook. Meer dan wie dan ook waarschijnlijk. En nee, die ander is in de kern niet slecht maar kan wel simpelweg op een andere golflengte zitten.
Weet dat het uiteindelijk neer komt op een open, transparante en eerlijke relatie. In eerste instantie met jezelf en dan die met je vriendje – en later partner – en iedereen om je heen. Op het moment dat je dingen gaat verbloemen, mooier gaat maken of verbergen naar de mensen waar je van houdt, dan weet je eigenlijk al diep van binnen dat je voor jezelf een grens aan het oprekken bent.
Luister naar je inner voice. Kom in contact met dat gevoel ook al is het doodeng. Die zal je de weg wijzen. Dat verkrampte gevoel in je buik wil je iets zeggen. Onderzoek dat gevoel. Druist het tegen je waardes in? Is dit wat je wilt? Wat betekent je keuze voor je toekomstbeeld? Wat zou je je 20-jaar-oudere-zelf voor advies geven?
Blijf trouw aan je waarden, de zaken die voor jou van belang zijn. Doe daar niks aan af, doe daar geen concessies in. Zorg dat je mensen om je heen verzameld met wie je een goede vriendschap opbouwt, bij wie je 100% jezelf kunt zijn. Die je omhoog liften en je alle succes gunnen en je helpen dat te bereiken. Investeer hierin.
Maak tegelijkertijd je geluk niet afhankelijk van een ander/anderen.
En welke keuze je ook maakt; je overleeft het. Echt. Kijk naar mij.
Onthoud altijd dat je een bijzondere, jonge vrouw bent. Die haar eigen proces loopt. En hoe dan ook, je zult op het moment zelf altijd de juiste keuze voor jou maken.
Ok genoeg wijze woorden van dit oude wijf. Gniffel.
Ik wens je het allerbeste.
Ík weet dat je het verdient en jij zelf hopelijk ook.
Liefde en vertrouwen is het antwoord.
Mijn naam wordt genoemd; ik loop naar voren, en pak mijn gitaar. Mijn lieve vriendin ligt naast mij in de kist.
Mijn lieve vriendin die ik al ontmoette toen ik een paar weken oud was. We woonden bij elkaar in de straat. Vervolgens zaten we samen op de basisschool en later ook op de middelbare school. We gingen bijna dezelfde opleiding doen, in verschillende steden, en werden uiteindelijk ook nog collega’s. En wat waren we verschillend.
Een aantal jaren hebben we elkaar niet gezien, en toen we zwanger waren van onze dochters die slechts vijf dagen uit elkaar werden geboren, werden we weer de beste vriendinnen. We zagen elkaar een paar keer in de week, en ook onze meiden werden dikke maatjes. Net als onze zoon en dochter die een paar jaar later kwamen. En nog steeds waren we zo verschillend.
Tot een paar jaar voordat zij ziek werd. Net als ik was zij zoekende; wie ben ik, wat doe ik hier, is dit het nou, waar word ik echt blij van? Onze gesprekken werden dieper en we leken stiekem meer op elkaar dan we dachten. Ze nam een tijdelijke break van haar werk in de gehandicaptenzorg en ging bij een traiteur werken. Ze hield van eten, en van bakken en koken, en vooral van het sociale aspect er omheen. Gezellig tafelen, (speciaal) biertjes drinken. Wat vond ik het stoer dat ze die stap zette. Maar echte antwoorden op de grote levensvragen kwamen niet.
Toen wij gingen trouwen, vroeg ik haar om de taarten te maken. Die taak nam zij bloedserieus en ze overtrof iedereens verwachtingen. Er waren zoveel gasten die vroegen waar ik de taarten had gekocht, dat ze serieus overwoog om voor zichzelf te beginnen als taartenbakster. Ze bubbelde van de ideeën.
Tot een paar maanden later het noodlot toesloeg: ze had uitgezaaide kanker. Dat veranderde alles. Vier jaar is ze ziek geweest en wat heb ik vol bewondering naar haar gekeken! Alle emoties passeerden de revue, en ze mochten er zijn. IJzer- ijzersterk in haar kwetsbaarheid. Alles kwam boven tafel, alle skeletten kwamen uit de kast. Ze keek ze recht aan. Ze dealde ermee, sloot dingen af en kon immens dankbaar zijn voor wat er wel was. De mening van anderen die verder weg stonden, een mening die ooit zo belangrijk voor haar was, deed er niet meer toe. Ze kon heel goed zien wat en vooral wie, echt belangrijk voor haar was. Er kwamen steeds meer antwoorden op de levensvragen. Ze kreeg steeds meer richting. Hoe wrang in het proces van afscheid nemen van deze aarde.
Ze voelde zich onderdeel van iets groter, de kosmos was haar naam ervoor. Uren hebben we daarover gefilosofeerd. Ze wilde er alles over weten en zocht mensen op die haar hierbij konden helpen. Ze belde me eens op toen ze voor de eerste keer werd opgenomen; ze was heel droevig, ze benoemde dat dit voelde als het begin van het einde. Een paar uur later belde ze me weer, vanuit een hele andere frequentie. Vastbesloten om die kanker-kanker niet de volledige regie te geven, maar deze terug te pakken. Ze was gaan mediteren, had al gevraagd of haar vaste fysio naar het ziekenhuis wilde komen voor een massage, haar man ging een speciale plant meenemen, een vriend die in het ziekenhuis werkte nam speciale thee mee, en of ik voor een paar dagen gezond eten wilde komen brengen. Die middag sjouwde ik met een koelbox voor groene smoothies, linzensoep en salades naar haar kamer. Ze zat op haar bed, krachtig en zacht; “ik neem de regie, Ilke, hoe klein deze misschien ook lijkt. En het voelt goed”. Wat was ik trots op haar.
Door haar proces dat enorm versneld werd door haar ziekte, nam mijn eigen proces ook een vlucht. Van Chakra-opleidingen, tot retraites en mediteren als vaste routine. Door haar kwam ik steeds dichter bij mezelf en ik voelde steeds beter welke richting ik op wilde. Ze werd een inspiratiebron, niet alleen voor mij, maar voor velen. Haar authenticiteit in dit hele proces, straalde uit naar iedereen om haar heen. Ze maakte dingen bespreekbaar, de spreekwoordelijke olifanten in de kamer kregen een plek. En toen was daar het telefoontje op 3 december dat ze ook nu de regie had gepakt en de keuze had gemaakt dat het klaar was hier. Zoals haar therapeut en vriendin zo mooi zei; “Haar geest werd sterker, haar lichaam werd zwakker”.
En nu zit ik hier met mijn gitaar, en ga ik een lied zingen dat zij zelf heeft uitgekozen. Een lied dat in eerste instantie ging over de allesomvattende liefde die zij voelde voor haar man en kinderen, maar uiteindelijk ging het over haar. Over van jezelf houden, dat dat de basis is van alles. Helemaal van jezelf houden, de mooie kanten en de kanten waar je je in eerste instantie voor schaamt. Lief zijn voor jezelf, mild zijn over keuzes die je hebt gemaakt. En mild zijn tegen anderen, je weet nooit waar ze mee worstelen. En nu ik hier zo zit, met mijn gitaar, voel ik haar tot in elke cel van mijn lijf. En voel ik haar energie die mij aanspoort om te voelen wat ik in de kern wil. Leven vanuit liefde en vertrouwen, want dat is het antwoord! Schijt aan wat andere mensen vinden of denken. Mijn podium pakken, mijn stem laten horen, regie pakken over mijn realiteit. En zo begint voor mij een nieuw hoofdstuk, waarin zij nog steeds een hoofdrol speelt, en ben ik haar zo ontzettend dankbaar dat ze in mijn leven is en dat ik samen met haar deze reis naar onszelf heb kunnen maken. En dan ga ik zingen, voor haar en voor onze vriendschap. Want wat is die mooi!
Trip down memory lane
We gingen de volgende dag samen lekker naar de sauna dus zaten die zomerse avond nog lekker aan de wijn in de tuin. Jeroen, de man van Ilke kwam erbij zitten met een vriend en we hadden mooie gesprekken tot ver in de nacht en Ilke pakte haar gitaar erbij. Plotseling begon ze ‘Fuckin’ Perfect’ van Pink te zingen. Een nummer wat ze bijna een jaar daarvoor nog voor me had gezongen op mijn verjaardags’feestje’. Het woord feestje tussen aanhalingstekens want ik was niet echt in feeststemming toen. Kort daarvoor was mijn relatie van 17 jaar abrupt beëindigd. En om me erdoorheen te slepen had ik mijn vrienden en familie gevraagd deze avond samen te komen.
De weken daarvoor had ik het huis volgehangen met quotes, sleezy spreuken en songteksten om me aan mijn eigenwaarde te herinneren, niet door te draaien en mijn gevoel van vertrouwen aan te boren wat ik kwijt was. Zijn die spreuken op Pinterest toch nog ergens goed voor, zullen we maar zeggen. Zodoende hing ook de songtekst van Pink op de wcmuur.
Dus daar zittend in de tuin, luisterend naar de prachtige zang van Ilke, had ik een trip down memory lane. Momenten uit het afgelopen jaar die voorbijkwamen. De breuk, de harde woorden die gevallen zijn, de emoties, de zorgen over de kinderen, de leermomenten, de rollercoaster aan kolkende emoties, de lieve woorden en daden van vrienden, het toekomstbeeld wat ik had en nooit meer zal zijn én die bewuste verjaardagsavond met mensen die diep in mijn hart zitten.
We zijn nu een jaar verder. En wat ben ík veel verder. Ik voel me meer dan ooit mezelf. En ook al zijn de omstandigheden nog niet zoals ik ze wens, ik heb mega veel geleerd het afgelopen jaar. Patronen doorbroken. Weet wat ik wil. En wat ik niet meer wil.
Laat die toekomst maar komen, ik mag alles opnieuw gaan doen. Cheers!
Positiviteit zorgt voor positiviteit.
Al een paar maanden zit ik in een negatieve spiraal. Ik voel me negatief en zendt negatieve signalen uit. Ik ben in de war; is dit het nou? Is dit het werk wat ik hoor te doen? Waarom lukt het me niet om stappen te zetten in de richting die ik wil? Ik weet namelijk heel goed welke richting ik in wil, maar iets houdt me tegen. En om dat niet aan te hoeven gaan, richt ik mijn energie op mijn huidige werk. Onder het motto “ik ben authentiek en assertief” spreek ik me uit tegen werkprocessen, tegen collega’s, tegen veranderingen. Als een klein kind voel ik me niet gewaardeerd en gezien. Oude pijn. Niet gewaardeerd en niet gezien worden. Ik word er ziek van. Ik krijg hoofdpijn en ik ben moe. Het put me uit. Ik maakte mezelf wijs dat mijn werk me uitputte, nu vraag ik me af of dat wel zo is. Ik put mezelf uit. Ik dien mijn oude pijn. En dat wat je vraagt, krijg je terug. De gedachten die je uitzendt, creëren jouw realiteit. Negativiteit zorgt voor meer negativiteit. Het omgekeerde is ook waar; positiviteit zorgt voor positiviteit.
Ik besloot deze negatieve gedachten even echt de ruimte te geven. Verantwoordelijkheid te nemen voor waar ik op dit punt in mijn leven sta. Keuzes die ik heb gemaakt, hebben deze realiteit gecreëerd. Natuurlijk, andere mensen hebben invloed. IK bepaal hoe ik daarmee om ga. Het is lastig om naar mjin eigen aandeel te kijken. Want daar zitten niet de stukken van mezelf waar ik trots op ben, daar zitten stukken waar ik me voor schaam en die ik probeer te verbloemen. Deze stukken aankijken en de pijn te voelen, echt te voelen, geeft ruimte. Daardoor kan ik anders kijken naar mijn situatie en dankbaar zijn. Ik heb een baan, ik heb inkomsten, ik vind mijn baan met momenten super leuk, ik heb ook hele fijne collega’s, ik word ook wel heel erg gewaardeerd. Ik zie de zon weer schijnen, de kleuren van de blaadjes aan de bomen worden groener.
Dezelfde avond word ik gebeld door iemand die me vraagt of ik eraan gedacht heb dat ik ook mijn ouderschapsverlof in kan zetten. En zo kwam daar het antwoord op mijn vraag, waar ik al maandenlang mee worstelde, hoe ik minder kon gaan werken zonder te veel financiële gevolgen en ontstond er ruimte voor andere mooie dingen die ik zo graag wil. Positiviteit zorgt voor positiviteit.